De menopauze heeft een moment (2023)

Dit transcript is gemaakt met behulp van spraakherkenningssoftware. Hoewel het is beoordeeld door menselijke transcribenten, kan het fouten bevatten. Bekijk de audio van de aflevering voordat je citeert uit dit transcript en stuur een e-mail naar transcripts@nytimes.com als je vragen hebt.

Uit 'The New York Times': Ik ben Brussels Bureau Chief Matina Stevis-Gridneff. Dit is 'De dagelijkse'.

Vandaag, "New York Times Magazine" schrijfster Susan Dominus over de menopauze. Ze vertelt het verhaal van hoe het jarenlang verkeerd werd begrepen, zowel in de samenleving als door artsen, en wat er gebeurde toen haar verhaal erover viraal ging.

Het is vrijdag 28 juli.

Dus toen ik voor het eerst begon - ga ik de reis van de menopauze zeggen? Ik denk dat ik dat ook echt ga doen. Toen ik voor het eerst aan de menopauze begon -

Susan, je schreef dit jaar een verhaal voor "The New York Times Magazine" dat een van de meest gelezen verhalen van het jaar werd. Het kreeg meer dan 3.000 reacties op de artikelpagina, wat enorm is. En het bracht een heel groot open gesprek op gang, waar jij zelf een figuur in werd. Het ging over de menopauze. Kun je ons vertellen waarom je dat verhaal hebt geschreven?

Ik was geïnteresseerd om over de menopauze te schrijven, omdat zelfs enkele van de slimste, meest daadkrachtige vrouwen die ik kende, vrouwen die een enorme keuzevrijheid hebben, goed zijn in onderzoek en buitengewoon efficiënt zijn, totaal verbijsterd waren door het onderwerp. Ze waren in de war over hun symptomen. Ze waren in de war over hoe de menopauze werkt. En ze waren absoluut op zoek naar iets dat hen zou helpen met de symptomen op een manier die zelden succesvol was.

En toen begon ik zelf enkele van die symptomen te ervaren. Ik had opvliegers die me midden in de nacht wakker maakten en me vaak in een soort angstige spiraal brachten.

Ik had een vreemd ongemak in mijn buik. Ik voelde me een beetje vreemd. Mijn lichaam voelde niet vertrouwd voor mij. En ik had echt problemen met mijn geheugen.

Zoals?

Dus begon ik moeite te krijgen met het herinneren van namen, soms woorden. Het was al erg genoeg dat mijn vrienden - nou ja, echt mijn zus er commentaar op gaf. En ik dacht ook dat het echt was. En ik begon na te denken over een gesprek dat ik ooit had gehad met een schrijver die ik echt bewonder, iemand van wie ik wist dat hij vrij jong met pensioen was gegaan. Toen ik haar op een gegeven moment op een feestje zag, zei ik tegen haar, waarom ben je gestopt met schrijven. En ze zei, vanwege de menopauze. De woorden kwamen gewoon niet. En ik denk eerlijk gezegd dat ik op dat moment bijna een beetje kil werd. En sindsdien heb ik erover nagedacht.

Dus wat heb je gedaan?

Dus het was toch tijd voor mij om mijn OB / GYN te zien. En ik dacht, weet je wat, ik ga deze problemen met haar ter sprake brengen. Ze zijn genoeg een probleem in mijn leven waarvan ik denk dat het de moeite waard is om erover te praten. En ik beschreef min of meer wat ik doormaakte, wat, zou ik zeggen, in mijn gedachten was, maar ze waren niet dramatisch. Ik had geen 17 opvliegers per dag. Sommige vrouwen wel.

Maar toen ik ze aan haar vertelde, herinner ik me dat ze zei: we behandelen alleen significante symptomen. En ik schaamde me zeker een beetje dat ik over deze kwesties had durven klagen. En ik vroeg me gewoon af bij mezelf, nou ja, oké. Waren ze significant? Wat betekent significant precies? Ze waren belangrijk genoeg voor me dat ik ze ter sprake bracht, dat ze in mijn gedachten waren.

En hoe eindigde de afspraak met deze dokter? Heb je uiteindelijk om behandeling gevraagd? Heb je dit concept van significante symptomen teruggedrongen?

Nee.

Ter verdediging hebben doktoren zulke korte vensters. Ze had dingen te doen, uitstrijkjes te nemen. Ik voelde me gewoon een beetje slecht en ging eigenlijk weg.

Dus daarna wilde ik echt beginnen om het materiaal onder de knie te krijgen, of in ieder geval proberen om het onder de knie te krijgen. Ik was in de war. Mijn vrienden waren in de war. En ik wilde echt antwoorden.

En toen ik het onderwerp begon te onderzoeken, realiseerde ik me vrij snel dat de geschiedenis van de menopauze in dit land een soort geschiedenis is van verkeerde informatie, of gebrek aan informatie, gebrek aan onderzoek. Het is een onderwerp dat zo in onwetendheid is gehuld dat het veel werk kostte om feiten op te sporen die welbekend zijn bij de medische gemeenschap, maar die op de een of andere manier niet echt zijn vertaald in informatie voor alledaagse vrouwen.

OK. Dus wat is de geschiedenis van de menopauze? En hoe ben je tot die conclusie gekomen?

Dus, voor zover ik weet, bereiken vrouwen sinds mensenheugenis de menopauze. Maar eigenlijk zeggen we dat een vrouw in de menopauze is als er een jaar is verstreken en ze al die tijd niet ongesteld is geweest. De perimenopauze is een tijd die daaraan voorafgaat, een tijd van veel intense hormonale schommelingen. Het kan van vier maanden tot tien jaar duren. En interessant genoeg is er onderzoek dat suggereert dat het voor Latino-vrouwen en zwarte vrouwen nog langer kan duren en eerder kan beginnen.

Maar heel lang was het gewoon iets waar vrouwen mee te maken hadden. En de menopauze maakte pas echt deel uit van het reguliere gesprek tot 1966, toen een Britse gynaecoloog genaamd Robert Wilson een boek publiceerde met de titel 'Feminine Forever'. En het verschoof het gesprek rond de menopauze en wat eraan gedaan kon worden, en suggereerde dat hormoonbehandeling - die al een paar jaar bestond maar niet veel werd gebruikt - vrouwen jong, mooi en seksueel kon houden.

En het boek was op die manier ook een soort van empowerment. Maar het was ook een beetje veelbelovend dat ze misschien gemakkelijker zouden zijn voor hun echtgenoten, en dat ze ook begerenswaardiger zouden zijn. En er was een idee, weet je, neem oestrogeen omdat het ook het leven van je man zal verbeteren. Dus hij schrijft bijvoorbeeld, citaat: "Alle postmenopauzale vrouwen zijn castraten", eind citaat. Maar hij zei dat als een vrouw oestrogeen zou gebruiken, citeer: “Haar borsten en geslachtsorganen zullen niet verschrompelen. Ze zal veel prettiger zijn om mee samen te leven en zal niet saai en onaantrekkelijk worden”, eind citaat.

Wauw. Dus het is alsof, hier is dit ding dat het lijden van vrouwen zal helpen verlichten. Maar eigenlijk gaan we het gewoon verpakken met mannen in gedachten.

Ik denk dat hij iets ingewikkelds aan het doen was, namelijk dat hij vrouwen echt hielp om zich sterker te voelen over hun seksleven. Maar het was, denk ik, op een moment dat je vrouwen niet alleen kon versterken. Je moest hun echtgenoten misschien ook geruststellen dat er voor hen ook iets in zat. Maar vrouwen lijken overtuigd en beginnen het eerlijk gezegd massaal te slikken.

Halverwege de jaren '70 was er een korte opleving toen artsen zich realiseerden dat het nemen van alleen oestrogeen het risico op endometriumkanker verhoogde. Dus toen begonnen ze progesteron toe te voegen, wat hielp om die zorg weg te nemen. En daarna, zou ik zeggen, werd het hormoongebruik volledig hervat.

In de loop der jaren werd het onderdeel van de populaire cultuur.

Er is een beroemde aflevering van het klassieke tv-programma uit de jaren zeventig, 'All in the Family', waarin de arme Edith, de moeder van het gezin, echt last heeft van symptomen van de menopauze.

En ze laten zien dat ze ongewoon prikkelbaar en boos is op iedereen.

Ze ging door deze stemmingswisselingen.

Ze begint deze kleine pilletjes in te nemen om haar te helpen, die de dokter voorschrijft.

En dus weerspiegelde de cultuur echt de realiteit van hoe vaak voorgeschreven hormonen in die tijd waren.

Lauren Hutton, die in die tijd een zeer bewonderde voormalige model-actrice was, was te zien in een reclamespotje voor hormoontherapie.

Een arts zei dat mensen geloofden dat het zo goed was voor de gezondheid van vrouwen, dat deze ene arts me vertelde dat ze het in een van de dia's had die ze zou presenteren en zei dat oestrogeen in het water zou moeten zitten.

Oh Allemachtig.

Ondertussen, terwijl menopauzebehandeling ongelooflijk populair aan het worden is, was er een factie van activisten die echt bezorgd waren dat we echt niet wisten wat de gezondheidsvoordelen waren of de risico's. Omdat er nog nooit een grote, gerandomiseerde gecontroleerde studie was geweest om dat te bestuderen. En dus begonnen halverwege de jaren '90 de National Institutes of Health, geleid door Bernadine Healy - de eerste vrouwelijke leider van de NIH - deze enorme, massale gerandomiseerde gecontroleerde studie die onderzoek zou omvatten naar de gezondheidsvoordelen en risico's van oestrogeen en progestageen. .

Dit is dus een aanzienlijke investering in het onderzoeken van deze in wezen kritieke fase in het leven van elke vrouw die tot nu toe gewoon niet zo goed werd begrepen.

Ja. Het lijdt geen twijfel dat dit een heel belangrijk moment was in de geschiedenis van de gezondheid van vrouwen, zou ik zeggen. Dus rekruteren ze deze duizenden vrouwen. Ze randomiseren de gebruikers van het hormoon. Ze hebben een controlegroep. Het gaat mee. En dan, in 2002, belegden de mensen die verantwoordelijk waren voor het proces deze grote persconferentie.

En ze kondigden aan dat ze de proef abrupt stopzetten omdat ze hadden ontdekt - ze hadden een bepaalde risicodrempel bereikt voor vrouwen die de hormonen gebruikten, zodat ze geen andere keuze hadden dan ethisch gezien de proef te stoppen.

Wauw.

Ze vonden verhoogde percentages van hartaandoeningen, stolling, beroerte en borstkanker.

En, zoals je je kunt voorstellen, was dit heel, heel groot nieuws.

Er is gewoon een gevoel van grote bezorgdheid dat deze risico's verhoogd waren. En vrouwen reageerden massaal op deze angst en ze belden hun dokters. Ze gooiden hun hormonen naar binnen en spoelden ze door het toilet.

Dus het veroorzaakt eigenlijk paniek.

Ja. Een arts die ik interviewde, zei dat ze zich herinnerde wanneer JFK werd neergeschoten, dat ze zich 9/11 herinnerde en dat ze zich de dag van de WHI-persconferentie herinnerde. Omdat ze nog nooit zoveel telefoontjes op een dag had gekregen.

Dit is dus duidelijk een enorme verschuiving voor vrouwen. En ik moet me voorstellen dat het gepaard gaat met enige woede, dat vrouwen deze behandeling kregen die hen zou moeten helpen, maar nu denken ze dat ze daardoor het risico lopen op een ernstige ziekte zoals kanker.

Ja. Ik denk dat dat precies klopt. En ik denk ook dat veel doktoren zich erg schuldig voelden, dat ze dit zo agressief hadden voorgeschreven aan vrouwen van alle leeftijden in de veronderstelling dat het dit soort wondermiddel zou worden.

Rechts.

En dus vanwege deze persconferentie en de enorme impact die het had, vroegen vrouwen er echt niet meer naar aan hun dokters. Artsen - niet allemaal maar veel - stopten met het voorschrijven of aanbevelen ervan, en begonnen vrouwen te ontmoedigen om hormoontherapie in de menopauze te gebruiken. En medische scholen stopten er vrijwel mee om het te onderwijzen.

Oh Allemachtig.

En hormoontherapie in de menopauze viel eigenlijk gewoon van de kaart. Maar hier is het ding. Er is een manier om naar al die informatie te kijken die veel genuanceerder is en veel meer ruimte biedt voor de keuzevrijheid van vrouwen. En vanwege de manier waarop de informatie werd verstrekt en de manier waarop het werd geïnterpreteerd door de medische gemeenschap, hebben miljoenen vrouwen de afgelopen decennia waarschijnlijk onnodig geleden.

[MUZIEK SPELEN]

We zijn zo terug.

Dus, Susan, je zei dat de bevindingen van die grote studie en de risico's van hormoontherapie - dat de manier waarop ze werden gepresenteerd tot een verkeerde interpretatie leidde. Hoe werd het onderzoek precies verkeerd geïnterpreteerd?

Er waren dus meerdere manieren. Een ding dat we wel weten, is dat het publiek vrij slecht begrijpt hoe het over risicostatistieken moet denken. Dus als het risico van een vrouw om borstkanker te krijgen tussen de 50 en 60 jaar ongeveer 2,33 procent is, als je dat risico met 26 procent verhoogt - wat de studie wel vond voor de vrouwen die die hormonen gebruikten - dan krijg je iets zoals 2,94 procent.

En dat is een toename, maar het zou een toename kunnen zijn die klein genoeg is dat het voor sommige vrouwen een risico zou zijn dat ze bereid zouden zijn te nemen. En het is trouwens een risiconiveau dat pas na ongeveer vijf jaar gebruik in werking treedt. Dus ik denk dat er niet veel context was. En als mensen zoiets horen als een verhoogd risico van 26 procent, denken ze misschien: oh, dat betekent dat ik nu 26 procent kans heb om deze kanker te krijgen. Of ze weten niet wat het uitgangspunt is.

Het is dus moeilijk om het te interpreteren zonder echt in de kern te raken, maar die dingen zijn echt belangrijk. En er zijn veel goede dingen naar buiten gekomen die over het hoofd zijn gezien in de nasleep van dit enorme nieuwsbericht over hoe gevaarlijk ze waren. Er was dus onderzoek dat suggereert dat voor vrouwen die met hormonen beginnen als ze in de vijftig zijn, vóór de leeftijd van 60 of binnen 10 jaar na de menopauze, er daadwerkelijk cardiovasculaire voordelen kunnen zijn als ze eerder dan later met het hormoon beginnen.

En er was een andere tak van de studie die alleen vrouwen bestudeerde die hysterectomieën hadden ondergaan die geen progestageen hoefden te nemen. En die vrouwen hadden eigenlijk een verminderd risico op borstkanker en over het algemeen betere gezondheidsresultaten op de lange termijn, wat zinvol is. Omdat ongeveer een derde van de vrouwen tegen de leeftijd van 50 een hysterectomie heeft gehad.

Maar het was niet de taak van de mensen die deze onderzoeken uitvoerden om problemen met de kwaliteit van leven te evalueren. Dat is niet wat ze van plan waren te doen. En het zou echt niet gepast zijn geweest. Maar omdat dat compenserende probleem nooit werd gepresenteerd, denk ik dat het verloren is gegaan in deze grotere dialoog.

Dus eigenlijk zou een betere versie van de dekking zoiets kunnen zijn als hormoontherapie, wat een verhoogd risico op borstkanker en andere dingen zou kunnen betekenen, zoals een beroerte of bloedstolsels. Maar dat risico is nog steeds beperkt en moet vooral worden afgewogen tegen de voordelen waarvan we weten dat vrouwen deze behandeling ervaren. Maar in plaats daarvan werd het overgebracht als vertegenwoordiger van dit enorme risico. En dus geen wonder dat iedereen er in feite mee stopte.

Ik denk dat dat heel juist is. Men begreep dat het een heel dramatisch, heel eng risico was. En, epidemiologisch gezien over een populatie, is het niet niets. Het is een ding. Maar er was gewoon geen context, en er was geen mogelijkheid voor vrouwen om de keuzevrijheid te hebben om op een geïnformeerde manier na te denken over wat dat risico was.

Dus wanneer je jezelf met deze vraag begint bezig te houden, en je kijkt naar wat je opties zijn, loop je in feite een wereld binnen die nog steeds te maken heeft met de nasleep van deze verkeerde interpretatie en dit misverstand.

Ja. Ik liep een wereld binnen waarin - hoewel er altijd doktoren waren die hormoontherapie in de menopauze voorschreven, het echt niet goed werd begrepen door doktoren die eraan kwamen. Er waren genoeg dokters die zeiden: ja, je hebt de menopauze bereikt. We kunnen er niets aan doen.

Ik denk echt dat er veel nonchalante "suck it up" -toon was die het overnam. En voor mij gaat het min of meer samen met de algemene vrouwonvriendelijke, ageist-realiteit dat oudere vrouwen de laatste groep zijn, zo is men het erover eens, die het doelwit kunnen zijn van ongevoelige grappen - grappen over hun onwenselijkheid bijvoorbeeld. Het is gewoon dit gevoel dat oudere vrouwen niet met respect en zorg worden behandeld.

Zelfs ik - ik moet eerlijk zijn dat Jake Silverstein naar me toe kwam - mijn redacteur bij "The New York Times Magazine", de hoofdredacteur - wilde dat ik een groot verhaal over de menopauze zou schrijven. En het fascineert me nu dat ik eigenlijk aarzelde. Ik wist eigenlijk niet zeker of het een onderwerp was waarmee ik te nauw verbonden wilde zijn.

Mijn studievrienden, toen ik ze dat vertelde, zeiden ze, maar daarom moet je het artikel schrijven omdat het moet worden gedestigmatiseerd. En natuurlijk hadden ze 100 procent gelijk. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Omdat het niet alleen een behoorlijk fascinerend onderzoek was, althans voor mij, maar het bracht me ook op de hoogte van het scala aan opties dat nu beschikbaar is voor vrouwen die op zoek zijn naar verlichting van menopauze.

Zoals, wat voor opties?

Er is dus echt veel ontwikkeld aan andere manieren om hormonen toe te dienen aan vrouwen die zorg nodig hebben. Er zijn pleisters met lagere doses. Er is een gemicroniseerd progesteron waarvan men hoopt dat het dichter bij het eigen progesteron van vrouwen ligt, zodat het risico op borstkanker mogelijk wordt verlaagd. En voor vrouwen met een voorgeschiedenis van kanker die geen sterke kandidaten zijn voor hormoontherapie in de menopauze, is er nu een medicijn op de markt - hopelijk zal de verzekering het uiteindelijk dekken - genaamd Veozah, dat is een niet-hormonale optie voor de behandeling van opvliegers.

En er zijn nieuwe manieren om via telegeneeskunde goede zorg te krijgen van artsen die zijn opgeleid in de gezondheid van de menopauze. Er zijn online abonnementsdiensten die het extreem gemakkelijk maken om toegang te krijgen tot de hormonen. En natuurlijk hebben deze dingen tijd nodig. Ik denk dat het een grote leercurve zal worden, zowel voor artsen om deze informatie beschikbaar te maken op een manier die zowel beknopt als genuanceerd is, en voor patiënten om te leren dat dit iets is dat ze in ieder geval het recht hebben om te overwegen.

Rechts.

Maar ook in de cultuur, zeker de laatste jaren —

- er is een nieuw gesprek geweest over de menopauze zelf.

Weet je, Oprah heeft erover gesproken.

Michelle Obama heeft er openlijk over gesproken.

Dus ik denk echt dat er echt positieve verandering in dit alles zit.

Dus tegen de tijd dat mijn artikel werd gepubliceerd —

— Ik denk dat wat ik schreef echt een gevoelige snaar raakte.

Maar dat was een zenuw die al een beetje leefde voordat ik daar aankwam.

Het leek echt contact te maken met vrouwen die veel informatie op één plek wilden -

- en veel, denk ik, eerlijk gezegd uiting geven aan wat ze hadden meegemaakt. Ik denk gewoon dat het een snelle manier was om mensen om hen heen duidelijk te maken dat de menopauze geen grap is, dat het echt iets is in het leven van vrouwen. En het moet serieus worden genomen. En het is eerlijk gezegd schokkend dat er al langer niet van de daken over wordt gesproken.

Dus je artikel raakte duidelijk deze zenuw. Maar ik vraag me af of je weet of er echt dingen zijn veranderd in de spreekkamer voor vrouwen die dit nu letterlijk doormaken.

Dus ik denk voor vrouwen die dit nu doormaken - ik zou graag willen denken dat de deur openstaat voor meer van die gesprekken door het werk dat collectief is gedaan. Ik bedoel, slechts enkele dokters hebben me verteld dat ze een QR-code hebben die ze aan vrouwen geven zodat ze het artikel kunnen lezen. Doktoren hebben me verteld dat ze nu wachtlijsten hebben, omdat zoveel mensen binnenkomen om te praten over iets waarvan ze niet eens wisten dat het een gespreksonderwerp was dat ze zouden moeten aangaan. Ik weet het niet. Ik vond het persoonlijk heel ontroerend dat de dochter van mijn vriend, een studente, dit artikel las. Voor mij is het idee dat ze met dit gevoel door het leven gaat geen mysterie, dat ze een aantal antwoorden heeft, dat ze weet hoeveel dingen ze zou kunnen verwachten - voor mij voelde het altijd gewoon als deze golf die was uiteindelijk op me af zou komen, en ik zou gewoon moeten uitzoeken hoe ik erop moest rijden wanneer ik daar aankwam, of dat zou betekenen dat ik zou stoppen met schrijven.

Zou het betekenen dat ik niets voelde, zoals veel vrouwen doen? Veel vrouwen hebben minimale symptomen. Ik hoop dat de informatie daar is en dat vrouwen die er doorheen gaan zich niet alleen sterker voelen, maar alle vrouwen die er uiteindelijk zullen komen.

Nou, deze vrouw heeft er zeker over nagedacht in dit gesprek. En ja, ik voel me zelfverzekerder en beter geïnformeerd om onder ogen te zien wat er met me zal gebeuren.

Ja. Ik denk wat opwindend is aan dit moment - en ik denk dat, zoals de media zeggen, de menopauze een moment heeft - ik denk niet dat het echt alleen om de menopauze gaat. En ik denk niet dat het alleen om de symptomen gaat. En ik denk niet dat het alleen om de behandeling gaat, hoewel dat allemaal heel belangrijk is. Ik denk dat het een moment is waarop oudere vrouwen zeggen: we zijn belangrijk. En de dingen waar we om geven zijn belangrijk. En de dingen waar we het onderling over hebben, die zijn niet alleen belangrijk voor ons, of zouden in ieder geval belangrijk moeten zijn voor andere mensen dan wij.

En misschien zal dat belangrijke moment dat u beschrijft, de oudere vrouwen die zeggen dat we ertoe doen, terugkoppelen naar de spreekkamer en terugkoppelen naar die afspraken waar vrouwen oplossingen zoeken en de menopauze en hun symptomen bespreken.

En hun zorg in het algemeen. Ja. Ik denk graag dat er een soort deugdzame cyclus zou kunnen zijn waarin oudere vrouwen het gevoel hebben dat ze worden gehoord in de spreekkamer, die natuurlijk niet los staat van de cultuur zelf. Ze hebben interactie en dat hun zorg in het algemeen zelfs zou kunnen verbeteren.

Rechts. Misschien worden ze niet zomaar afgewezen -

Ja.

- zoals jij was.

[GRIPPEN]: Dat zou zeker een goed resultaat zijn.

Ik wil duidelijk zijn. Ik ben hier echt niet om te pleiten voor hormoontherapie voor vrouwen in de menopauze. Omdat de gezondheidstoestand van elke vrouw anders is. De risico-batenanalyse van iedereen is anders. Ieders profiel is anders. Maar elke vrouw moet het recht hebben om het gevoel te hebben dat er tijd en ruimte is voor het gesprek, en dat hun symptomen serieus worden genomen, wat ze ook besluiten te doen.

Suzan, bedankt.

Oh, heel erg bedankt dat je me erbij hebt.

Dus ik ben benieuwd. Wat heb je uiteindelijk gedaan? Wat heb je zelf besloten?

Ik ben op - ik gebruik oestrogeen en progesteron, vrij lage dosis. En ik moet zeggen dat mijn opvliegers helemaal verdwenen zijn. En ik denk dat ik niet echt besefte hoeveel ze me lastig vielen totdat ze weggingen.

Maar ik blijf er waarschijnlijk niet langer dan vijf jaar op zitten. Omdat ik een licht verhoogd risico heb op borstkanker, gezien mijn familiegeschiedenis. Maar ik weet dat ik over vijf jaar waarschijnlijk echt moet nadenken, wat gesprekken moet voeren en informatie moet verzamelen, en de beste keuze moet maken die ik denk te kunnen maken.

We zijn zo terug.

Dit is wat u vandaag nog meer moet weten. Op donderdag voegden federale aanklagers grote beschuldigingen toe aan een aanklacht waarin voormalig president Trump werd beschuldigd van het verkeerd omgaan met geheime documenten nadat hij zijn ambt had verlaten. De aanklachten lijken de zaak van de openbare aanklagers tegen Trump in de zaak met geheime documenten te versterken, aangezien ze zich voorbereiden om hem in een tweede zaak te beschuldigen van zijn pogingen om de verkiezingen van 2020 ongedaan te maken. Die aanklacht wordt in de komende dagen verwacht.

En volgens het laatste bewijs van de opwarming van de aarde is de maand juli nu op weg om de warmste maand in de geregistreerde geschiedenis te worden, volgens klimaatexperts. Vorige maand was 's werelds warmste juni. En tot nu toe wordt 2023 waarschijnlijk het warmste jaar ter wereld, waardoor 2016 wordt vervangen. Op dit moment zijn de acht warmste jaren in de geregistreerde geschiedenis de laatste acht jaar.

De aflevering van vandaag is geproduceerd door Lynsea Garrison, Sydney Harper, Olivia Natt en Diana Nguyen, met hulp van Shannon Lin. Het werd bewerkt door Paige Cowett met hulp van Patricia Willens, bevat originele muziek van Marion Lozano, Daniel Powell, Elisheba Ittoop, en werd ontwikkeld door Chris Wood. Onze themamuziek is van Jim Brunberg en Ben Landsverk van Wonderly.

[MUZIEK SPELEN]

Dat is het voor 'The Daily'. Ik ben Matina Stevis-Gridneff. Tot maandag.